Piotrkowska 162

Na początku XX wieku właścicielem działki przy ulicy Piotrkowskiej 162, przy skrzyżowaniu z Główną, był Szlama Frankenberg, który odkupił tę posesję od Dawida Leibowicza. Frankenberg prawdopodobnie w roku 1901 lub 1902 zaczął zabudowywać działkę niedużymi, parterowymi lub piętrowymi gmachami, przeznaczonymi na sklepy, lokale użytkowe i mieszkania. Przed I wojną światową działał tutaj m.in. sklep z modą męską Stanisława Nowaka oraz salon jubilerski Edwarda Schindlauera. W okresie międzywojennym natomiast materiały piśmienne sprzedawała przy Piotrkowskiej 162 Eugenia Nitton, a Ferdynand Gotschling prowadził sklep z galanterią. Wiadomo również, że w latach 30. funkcjonował tutaj sklep rybny Heleny Stach oraz sklep ze słodyczami i czekoladą. W ostatnich latach przed II wojną światową w miejsce budynków postawionych tutaj na początku wieku przez Frankenberga, wybudowano tutaj modernistyczną, czteropiętrową kamienicę narożną. Przetrwała ona aż do drugiej połowy lat 70., kiedy to w tej części miasta prowadzono na dużą skalę akcję wyburzeń, aby zrobić miejsce pod budowę trasy W-Z oraz Śródmiejską Dzielnicę Mieszkaniową, zwaną potocznie łódzkim „Manhattanem”. Jednym z nielicznych budynków, który wówczas ocalał, była sąsiednia, czteropiętrowa kamienica pod numerem 164. Jej budowę w przededniu I wojny światowej zrealizował Adolf Żadewicz, lekarz-dentysta, od początku XX wieku prowadzący praktykę w Łodzi. Kamienica ocalona została dzięki akcji łódzkich artystów i architektów. Podczas zorganizowanego 7 maja 1981 roku happeningu, stylizowanego na oficjalną uroczystość państwową, dokonali oni symbolicznego odsłonięcia „Pomnika kamienicy”, w którego rolę wcielił się właśnie gmach przy Piotrkowskiej 164. W ten sposób zwrócono uwagę na skalę wyburzeń, jakie w dekadzie lat 70. zrealizowano w rejonie ulicy Głównej i nieodwracalne straty zadane tkance łódzkiego śródmieścia. Stojąca na swoim miejscu po dziś dzień kamienica, otoczona ze wszystkich stron architekturą charakterystyczną dla ostatnich dekad XX wieku, w symboliczny sposób przypomina, że ta część miasta jeszcze przed pół wiekiem wyglądała zupełnie inaczej.