Nowomiejska

Winogrona znajdziemy dziś w Łodzi głównie w sklepach spożywczych lub na rynkach, kiedyś (do 1983 r.) jednak można było je zaobserwować na łódzkich tramwajach MPK-Łódź Sp. z o.o.
Refoto-wideo-grafia przedstawia aktualny widok na skrzyżowanie ulic Nowomiejskiej i Północnej zmiksowany ze zdjęciem autorstwa Richarda Lomasa z 1975 r. (ze zbiorów Łukasza Stefańczyka / Muzeum Komunikacji Miejskiej MPK-Łódź).

Jedną z największych trosk władz powojennej Łodzi była odbudowa, a następnie rozbudowa i modernizacja sieci tramwajowej w mieście. O ile pierwotny układ połączeń udało się odtworzyć jeszcze przed końcem 1945 roku, o tyle znacznie więcej czasu i wysiłku wymagało unowocześnienie taboru i osiągnięcie długości torów odpowiadającej potrzebom rozrastającego się miasta. Szczególnie ważna dla płynności ruchu w mieście była budowa torowiska na osi ulic Zgierskiej, Zachodniej i Kościuszki (ukończono ją w 1960 roku), co znacznie przyczyniło się do zmniejszenia intensywności ruchu na ulicy Piotrkowskiej. Stopniowo następowała też wymiana zdewastowanego, wysłużonego już w okresie międzywojennym, taboru, pochodzącego przede wszystkim z fabryk niemieckich. Do użytku wprowadzano nowe wozy, wytwarzane w chorzowskiej fabryce Konstal. Liczba składów często okazywała się jednak zbyt mała, jak na potrzeby ponad półmilionowej Łodzi – zwłaszcza we wczesnych godzinach porannych i później po południu, gdy końca dobiegała poranna zmiana w łódzkich fabrykach, tramwaje były przepełnione, na co nieustannie narzekano w łódzkiej prasie. Jazda na schodkach, przy otwartych drzwiach w latach 50. i 60. była czymś powszechnie spotykanym w godzinach szczytu.